STRIP | De Gijzelaarster - Denis Lapière & Marc Renier - Lombard

Als strip las ik De Gijzelaarster van Denis Lapière (schrijver) en Marc Renier (tekenaar). Mijn papa had mij deze strip aangeraden, hij lag hier thuis in de kast. Er is ook Thorgal, Largo Winch, XIII, Cosey, ...

De Gijzelaarster speelt zich af in de middeleeuwen en is gebaseerd op teruggevonden poëzie van een zekere Clemens. Hij was een struikrover maar tegelijkertijd schreef hij ook liefdesgedichten. Ik weet niet in hoeverre het eigenlijke verhaal echt gebeurd is. Op het laatste blad staat een brief vermeld uit 1549, waarin 'Renkin' verteld over Clemens en zijn gedichten, dat hij een struikrover was maar dat Catherine, het hoofdpersonage hem tot inzicht heeft gebracht, ... 

Het verhaal gaat dus over Clemens, die een criminele bende leidt die verblijft in een boerderij in een bos nabij de stad. Regelmatig overvallen ze kooplieden en transporten. Op een dag doden ze een koopman die een schilderij meeheeft met daarop een prachtig meisje. Voor ze hem vermoorden, vertelt hij hen onder dwang wie ze is: Catherine, dochter van Arnold van Hoeselt (Hoeselt in Limburg?). De bende van Clemens gaat naar haar op zoek en komt haar tegen wanneer ze in het bos wandelt met een vriend. Ze ontvoeren haar en de vriend, Herman, die een oogje op Catherine heeft, ontsnapt. De bende gijzelt haar in de boerderij en vraagt losgeld. Ondertussen bespotten en bedreigen de vijf mannen haar. Zij, een luxeleven gewend, lijdt. Maar geleidelijk zoekt Clemens contact met haar en valt de stoere struikrover natuurlijk voor het mooie stadsmeisje, en zij voor hem. Omdat hij van haar houdt, wil Clemens haar laten gaan voordat de bendeleden haar willen doden nadat ze het losgeld hebben opgestreken, maar Catherine blijft. Ook leert ze dichten door hem. Uiteindelijk verklapt één van de bendeleden aan de rijke vader van Catherine waar ze is, zodat hij zelf de som kan uitbetaald krijgen. Hij wordt echter gewoon gemarteld en het gevolg van de vader gaat naar de boerderij, waar ze Clemens doden. Catherine wordt verbannen uit de stad omdat ze meedeed met de ketterse praktijken van de bende en ze is haar grote liefde kwijt. Haar vader moest deze verbanning aanvaarden en kwijnt weg van verdriet. Catherine komt Herman tegen en samen met hem reist ze weg. 

Het eindbeeld is één van de bomen in het bos waar in het volgende gekerft staat: Clemens <3 Catherine.

Ik vond het een mooie strip qua tekening, maar het verhaal was eerder kort en niet heel diepgaand of onvoorspelbaar. Ik hou van de Thorgalstrips, omdat ze een veel groter verhaal inhouden wat ook logisch is aangezien die boeken uit hele series bestaan.

Al bij al toch een mooie strip die een goede middeleeuwse sfeer weergeeft en de prille, onmogelijke liefde tussen twee mensen.

EXTRA | Movies

Op de bus naar Londen en ook op de terugweg bekeken we verschillende films, waaronder de enorme succesfilm Avatar (James Cameron) en Inglourious Basterds (Quentin Tarantino).

 

Ik begon met hoge verwachtingen aan Avatar: het is het grootste commerciële succes voor een film ooit. De film dankt dit denk ik vooral aan het feit dat het grootste deel van het budget ging naar de special effects en dat de film door James Cameron werd gemaakt, bekend van Titanic. De special effects zijn het belangrijkste in deze film. Verder gaat het vooral over (again) de strijd tussen goed en kwaad, waar goed uiteindelijk wint. 

Het is 2154 op de fictieve maan Pandora van een planeet van Alpha Centauri. Een aards mijnbouwbedrijf heeft onder leiding van Parker Selfridge een vestiging op Pandora voor het delven van een kostbaar mineraal, unobtanium. Voor de interstellaire ruimtereis van en naar de aarde worden snelle ruimteschepen gebruikt die de vier lichtjaren in zes jaar afleggen. Bovendien maken vervoerde personen de reis in ingevroren toestand, zodat deze heel kort lijkt te duren. Er is op Pandora een inheemse bevolking van humanoïde wezens, de Na'vi. De mensen hebben een techniek ontwikkeld om een wezen te creëren dat een genetische tussenvorm is tussen een bepaald mens en de Na'vi, zijn zogenaamde avatar. De betreffende mens kan via apparatuur mentaal draadlooszuurstofmasker te dragen op Pandora verbonden worden met zijn avatar waardoor hij deze kan besturen, en kan zien, voelen, enz. via de avatar, terwijl zijn eigen lichaam slaapt. Als de avatar slaapt kan de verbinding verbroken worden zodat de bestuurder kan eten en rapporteren. 

De voormalig marinier Jake Sully krijgt onverwacht de gelegenheid om naar Pandora te worden uitgezonden, omdat zo de kostbare avatar van zijn overleden tweelingbroer alsnog gebruikt kan worden, omdat ze hetzelfde DNA hebben. Dat hij aan zijn benen verlamd is geen bezwaar, hij vindt het juist prachtig dat hij als avatar weer kan lopen. Hij wordt als avatar ingezet als beveiliger van onderzoekers. 

Wegens Jakes goede contacten met de Na'vi zet het hoofd beveiliging, kolonel Miles Quaritch, hem in als spion en onderhandelaar, ondanks het feit dat hij in tegenstelling tot de wetenschappers in het begin nog heel weinig kennis heeft van Pandora en de cultuur van de Na'vi. Het mineraal bevindt zich echter onder de Hometree, een enorme boom waarin de Omaticaya leven en die ze niet bereid zijn te verlaten..

bron: wikipedia

                                                                    een scène uit Inglourious Basterds

Ik was benieuwd naar Inglourious Basterds, omdat hij zo'n goeie recensies heeft gekregen en natuurlijk gemaakt is door de grote Tarantino. 
De beginscène is heel aangrijpend. De joodse familie Dreyfus wordt ontdekt in een boerderij in Frankrijk. Ze verbergen zich in de kelder terwijl bovenop de houten vloer een Duitse officier de boer ondervraagd. Uiteindelijk laat hij zijn soldaten meedogenloos de houten vloer beschieten. Eén meisje, Shosanna, kan ontsnappen en loopt weg over de velden. 
Verder gaat het verhaal nog over de bende van Aldo Raine (Brad Pitt), de Basterds, die een aanslag op Hitler plant. Ze ontmoeten Shosanna (Diane Kruger) die haar naam heeft veranderd en nu een bioscoop runt. Zo ontstaat het plan: er gaat een nazi-film in première in deze bioscoop, waar nazi-kopstukken en ook Hitler aanwezig zullen zijn. De Basterds willen de zaal in brand steken en alle deuren sluiten. De aanslag lukt: iedereen in de zaal sterft. 

Een topfilm, daar is iedereen het over eens. 

<< Vooraf zaten we nochtans met twijfels. 'Death Proof' was écht niet goed, met dat eindeloze, nietsbeduidende gekwetter, en met die car chase die lang niet zo spectaculair was als verhoopt. We vreesden zelfs even dat Tarantino was leeggefilmd, en bijna - bijna! - waren we overgelopen naar het kamp van de Tarantino-bashers. Maar met 'Inglourious Basterds' zet Quentin weer eventjes de puntjes op de i (de i van indrukwekkend), en bewijst hij - en voor één keer dulden wij geen tegenspraak - opnieuw dat hij één van de meest getalenteerde filmmakers is van onze tijd. [...] Moeten we het nog zeggen? Film van het jaar!>> Humo

EXTRA | Travelling...

Dit jaar heb ik veel gereisd. Toch als je weet hoeveel ik normaal reis en zou willen reizen. 
Ten eerste was er de Italiëreis in de paasvakantie. Pisa, Spoleto, Pienza, Lucca, San Gimignano, Siena,  Rome, Tivoli, Tarquinia, Ostia, Ravenna, Venetië, ... fantastisch. Dat is wat ik van een reis verwacht: veel zien, en niet op één plaats blijven. Zoveel kerken, musea, pleinen, monumenten hebben we gezien.

Als ik nu terugdenk aan de reis, denk ik vooral terug aan Rome. Die stad heeft echt wel indruk op mij gemaakt, ik ben er een deel van mijn hart verloren denk ik. 
Rome was zo mooi, het Colosseum: onvergetelijk. Het forum Romanum, de Palatijnheuvel, de avonden, de nachten. De Spaanse trappen, de Trevifontein by night... Nu de zomer hier ook begint, mis ik het des te meer. 3000 jaar geschiedenis in één stad. Zoveel cultuur zal ik niet snel weer opdoen! 

Op de laatste dag ging ik naar een klein eilandje in de buurt van Venetië met een deel van onze groep. Dit was Torcello, met zijn Byzantijnse kathedraal van Santa Maria Assunta. Deze   was de eerste in de Lagune van Venetië en werd in 639 gesticht. Binnen waren er mozaïeken uit de 12de en 13de eeuw te bewonderen die worden beschouwd als de mooiste van deze stijlperiode. Het eiland was zo rustig, we waren er alleen en het was prachtig weer...

 

                           op het forum Romanum :)

En toen was er ook Londen, begin mei. We waren er maar 5 dagen, maar we hebben veel gezien waaronder het centrum van Londen, Hampton Court, Dover Castle, ... Het was absoluut een ervaring eens in deze befaamde stad te zijn. Zelf gingen we ook naar Camden Town, de vroegere hippiebuurt van Londen: de platenwinkels waren echt fijn. 

Ik zag er ook de musical Les Misérables (Victor Hugo), die al 25 jaar in het Queens Theatre (West End, Shaftesbury Avenue, City of Westminster) loopt. Het draaiend podium en de onvoorstelbaar goede acteurs brachten het verhaal ten tijde van de Franse Revolutie tot leven. De liedjes werden zeer goed gebracht en je kon zien dat de acteurs op elkaar ingespeeld waren. Vooral de dikke dame uit het verhaal zorgde voor de komische noot.Vooral het meisje dat Eponine vertolkte, verbaasde.

 Deze musical gebaseerd op het verhaal van Victor Hugo werd in 1980 gecomponeerd door Claude-Michel Schönberg. De lyrics werden geschreven door Herbert Kretzmer.

De hoofdpersoon van Les Misérables is Jean Valjean, een man die 19 jaar in een strafkamp heeft gezeten om het stelen van een brood. Zijn opzichter daar, Javert, blijft hem na zijn vrijlating achtervolgen.

Valjean, nu onder de naam van monsieur Madeleine, vertrekt na zijn vrijlating naar Montreuil-sur-Mer, waar hij fabriekseigenaar en burgemeester van het dorpje wordt. Daar wordt een werkneemster, Fantine, ontslagen door haar baas maar zij is degene die het werk eigenlijk hard nodig heeft om geld te geven aan de Thénardiers, die voor haar dochter Cosette zorgen. Valjean ontmoet Fantine en merkt later dat Fantine erg ziek is.

Javert wordt overigens ook naar dit dorpje gestuurd en herkent Valjean wanneer hij een loodzware kar optilt. Javert hoort echter dat Valjean al op zou zijn gepakt, maar dit is een misverstand. Valjean gaat naar de rechtszaak om dit recht te zetten. Hij komt terug om afscheid te nemen van een stervende Fantine en komt onderweg Javert tegen die hem probeert te arresteren. Valjean slaat hem neer, en gaat, nadat Fantine dood is, naar de Thénardiers om Cosette op te halen. Cosette wordt door meneer en mevrouw Thénardier verwaarloosd en moet alle rotklusjes opknappen terwijl hun eigen dochters Eponine en Azelma de hemel in worden geprezen. Nadat Valjean Cosette heeft gekocht (de Thénardiers lieten haar niet zomaar gaan) vluchten ze naar Parijs.

Negen jaar later komt Parijs gedeeltelijk in opstand. Marius, leider van de studenten, wordt verliefd op Cosette. Deze zag hij namelijk toen hij Valjean hielp met ontsnappen aan Javert, die vanwege de opstanden naar Parijs is geroepen. De Thénardiers zijn ook naar Parijs gekomen om daar als lijkenpikkers te werk te gaan. Eponine heeft een oogje op Marius, maar die is verliefd op Cosette. Daardoor wordt Eponine gebruikt als boodschapper tussen de twee duifjes.

De revolutie begint en er zijn barricades opgeworpen in de straten. Valjean onderschept een brief van Marius aan Cosette en zit in een tweestrijd of hij moeten vluchten voor Javert, of de opstandelingen moet helpen. Hij kiest voor het tweede. Javert besluit zich als spion aan te sluiten bij de opstandelingen, maar hij wordt herkend door Gavroche, een straatjongen. Eponine komt terug bij de barricades, wordt neergeschoten en sterft in de armen van Marius. Op hetzelfde moment heeft Valjean de kans Javert neer te schieten, maar hij laat hem juist vrij.

De opstandelingen hebben te weinig kruit, en Gavroche probeert wat te halen bij gestorven soldaten. Wanneer hij terugkeert wordt hij ook neergeschoten. De strijd breekt los, wat ervoor zorgt dat iedereen sterft behalve Valjean en Marius. Marius is echter wel gewond en Valjean probeert hem te redden. Tijdens deze actie komt hij Javert weer tegen. Deze laat hem gaan om vervolgens zelfmoord te plegen. Hij wist namelijk niet meer wat hij met de situatie van Valjean aan moest.

Marius herstelt door de goede zorg van Cosette, maar rouwt diep om de dood van al zijn vrienden. Bovendien weet hij niet wie hem heeft gered. Hier komt hij achter wanneer Cosette en hij trouwen, en wel door de Thénardiers, die een ring laten zien die ze hadden gestolen van Marius, toen hij en Valjean lagen te slapen in de riolen. Marius en Cosette gaan snel naar de vluchtplaats van Valjean, die zich op dat moment verenigt met de geesten van Fantine en Eponine.

KLASSIEK CONCERT | Bozar: Sakari Oramo leiding - Lisa Batiashvili viool - Chamber Orchestra of Europe

Op 16 april gingen Joselien en ik kijken naar The Chamber Orchestra of Europe onder leiding van Sakari Orama, een geniaal orkestdirigent uit de Finse school van Jorma Panula. Soliste van de avond was de Georgische Lisa Batiashvili op viool. Als teenagers waren we toch wel in de minderheid in het publiek, maar het was zeker voor herhaling vatbaar!

Programma:

• György Ligeti Concert Românesc

• Sergey Prokofiev Concerto voor viool en orkest nr. 1, op. 19

• Camille Saint-Saëns Introduction et Rondo capriccioso, op. 28

• Robert Schumann Symfonie nr. 3, op. 97, "De Rijn"

   

 Het concert vond plaats in de prachtige Henry Le Boeufzaal in het Paleis van Schone Kunsten in Brussel.

Het was wat jammer dat we achteraan in de loge zaten op het tweede verdiep, vooraan moet het nog mooier geweest zijn. Maar al bij al viel het uitzicht nog mee. Wat opviel was dat een orkest van zo'n formaat eigenlijk minder luid klonk dan we hadden verwacht. Uiteraard was de akoestiek van deze zaal perfect.

Batiashvili deed haar reputatie alle eer aan en speelde vloeiend en ontspannen op haar Engleman-Stradivarius uit 1709. 
Na AMC (algemene muziekcultuur) gedaan te hebben aan de muziekschool was het leuk eens een echt orkest aan het werk te zien (ongelooflijk dat we dit nooit bij de lessen hebben gedaan!)...

RECENSIE: 

Koningin Elisabeth van Georgië (* * * *1/2)

Gehoord op 16/4 in Bozar Brussel: Chamber Orchestra of Europe o.l.v. Sakari Oramo. M.m.v. Lisa Batiashvili (viool) in werk van Ligeti, Prokofiev, Saint-Saëns en Schumann.
Good evening Georgië! Je kon er niet naast kijken: drie orthodoxe popes hadden plaatsgenomen op de parterre van de Henry Le Boeufzaal. Zij kwamen ook luisteren naar ‘hun’ onvolprezen vioolkoningin van Georgië, Lisa Batiashvili (33) en het Chamber Orchestra of Europe met zijn vijftien nationaliteiten. Het was geen Europees gebeuren, het was een internationale bijeenkomst die de zegen van de popes verdiende.

De Finse dirigent Sakari Oramo had bovendien een heel knap programma samengesteld: zijn “lievelingsstukken”, zo liet hij de dag voordien weten op de radio. En “niet zo internationaal bedoeld als het wel lijkt”. Maar het was wel degelijk zo: een Hongaars, Russisch, Frans, Duits en Fins stuk volgden elkaar op, een origineel en wervend programma, voor een zeldzaam geconcentreerd publiek.

Alles voor de pauze was fascinerend, levendig en contrastrijk. Concert Românesc (1952) van György Ligeti als opener was een sublieme teaser. Het stuk begint met een mysterieuze, lang aangehouden toon in het orkest: allen unisono en loepzuiver (op de eerste hoornist na). Dan start als in een lichtflits een kleurrijk Bartokiaans orgietje, met hamerende, speelse volksritmes en puntig aangefloten piccolootjes. Groot contrast vervolgens met een ragfijn spinsel van kleuren waar je mond van openvalt, en tot slot een virtuoos zigeunerorkest waar de piepjonge eerste violiste eventjes totaal uit de bol mag gaan. Het Chamber Orchestra of Europe (COE) maakt met dit soort opener een statement: wij kunnen dit, luister maar ‘ns.

Deze kwaliteit heeft te maken met de werkwijze van het CEO en de auditionering van de leden. Het jonge orkest, in 1981 door Claudio Abbado opgericht, komt slechts enkele keren per jaar samen en werkt projectmatig met een topdirigent (type Haroncourt, Haitink…). Via audities worden de beste musici ter wereld geselecteerd. Ze zijn stuk voor stuk zelf solist, pedagoog of kamermusicus op topniveau.
Ook in het vroeg twintigste eeuwse Viooloncerto nr.1 in D op.19 van Sergej Prokofiev schittert het orkest waar mindere orkesten weleens durven te falen: inzetten, solo’s, ritmische precisie. De solopartij blijkt een kolfje naar de hand van Lisa Batiashvili. Zij is volgens het gezaghebbende Britse muziektijdschrift Gramophone “mogelijk de meest begenadigde jonge violiste van het moment”. Voor mij is dat nog altijd Julia Fischer, maar de Georgische komt dicht in de buurt als ze Prokofiev laat horen. Ik noteerde een opvallend strakke en beheerste toon, grote sensualiteit, feilloos aanvoelen en spontaan en virtuoos aankunnen van snelle ritmes, een grote zorg voor een mooi dynamisch reliëf. Enfin, Gramophone heeft gelijk. In het briljante karakterstuk Introduction et Rondo Capriccioso (1863) van Camille Saint-Saëns valt op hoe geconcentreerd ze soms de handbewegingen van dirigent Oramo volgt en waar ze staat: naast de dirigent en binnen de halve cirkel van het orkest. Ook empathisch vermogen bepaalt of een solist de middenmoot der violisten overstijgt. Muziek maken doe je tenslotte niet alleen.

Na de pauze is het uitbollen na de pret. De Symfonie nr.3 van Schumann komt als een snorrende kachel op gang en het COE laat zien dat het ook kan klinken als grote broer, het symfonisch orkest. De vijfdelige symfonie uit 1850 is een massief werk met de natuur, De Rijn en zijn oevers - de Dom van Keulen inbegrepen - als inspiratiebron. Het padvindersgevoel komt boven: het marsachtige, de kabbelende melodieën, de pom-pom-pauken, de gulle, bij wijlen ietwat naïeve volksdeuntjes…. Het is niet mijn favoriete muziek, maar het is wel de beste uitvoering die ik ooit hoorde.

In het bisnummer hebben we datzelfde statement als na het stuk van Ligeti. De muisstille, fluisterende, desolate Scene met kraaien, toneelmuziek van Jean Sibelius, klinkt als het zachtst denkbare fluweel. Sakari Oramo weet dat hij zijn orkest zeldzame sferen en kleuren kan ontfutselen. Hij staat dan ook voor het beste kamerorkest ter wereld.

Greet Van ‘t veld, 17 april 2010 om 13u31, Knack

Ik ben het eens met deze recensie, en ik vond het bisnummer van Jean Sibelius het hoogtepunt van het concert. 

FILM | Remember Me, UGC de Brouckère

Op 15 april ging ik opnieuw naar de UGC in Brussel. Daar zag ik Remember Me, een Amerikaanse film van Allen Coulter. Hoofdrolspelers zijn Robert Pattinson (Twilight), Emilie de Ravin (The Hills Have Eyes, Lost), Pierce Brosnan (James Bond) en Chris Cooper  (The Bourne Identity, American Beauty, Adaptation).

Tyler Hawkins (Robert Pattinson) kan de zelfmoord van zijn broer maar niet verwerken en maakt een puinhoop van zijn leven. Wanneer hij tijdens een avond stappen betrokken raakt bij een vechtpartij, wordt hij opgepakt door een hardhandige politieagent (Chris Cooper). Om de agent terug te pakken, legt Tyler het aan met zijn aantrekkelijke dochter, Ally (Emilie de Ravin). Het klikt bijzonder goed tussen de twee. Ally vertelt dat haar moeder op brute wijze is vermoord en dit gemeenschappelijke verlies schept een band. De twee worden tot over hun oren verliefd.

Alleen de waarheid staat nog in de weg: Tyler weet dat hij Ally nog moet vertellen waarom hij haar in eerste instantie mee uit heeft gevraagd en riskeert daarmee zijn grote liefde te verliezen...

Remember Me is een mooi liefdesverhaal, herkenbaar en toch atypisch. Vooral het einde was verassend: Tyler sterft in de aanslagen van 11 september (hij is alleen op het kantoor van zijn vader in één  van de torens). Uiteindelijk wil het verhaal een boodschap meegeven: zorg voor je geliefden, maak iets van je leven, want het kan snel voorbij zijn. 

EXTRA | The Black Box Revelation, Club 69, Studio Brussel

Handig, zo'n broer die tickets wint. :]